Páginas

xoves, 23 de abril de 2015

As nosas croquetas comezan a ser famosas; pouco a pouco imos probando novos sabores para todo tipo de gustos.
De xamón, de espinacas, de cocido, de cogomelos, de bacallau, de lacón, de chourizo... e unha das novas especialidades de PISTO.
Podes tomalas no local ou levalas á casa!!!


martes, 4 de xuño de 2013

Documental: As dúas en punto

Despois de moito buscar pola rede e non atopalo,  o meu amigo David pasoume este blog no que se pode ver enteiro o documental sobre As Marías.

Disfrutádeo!!!

http://suicidiogallego.blogspot.com.es/2013/03/as-duas-en-punto.html


sábado, 1 de xuño de 2013

“Salían cada día a pasear por las mismas calles de Santiago, siempre a las dos en punto, arregladas con una ropa y un maquillaje tan colorido como extravagante. Todavía hay mucha gente en la ciudad que recuerda a las inseparables hermanas Coralia y Maruxa, más conocidas como Las Marías, dos emblemáticos personajes de Compostela a los que las nuevas generaciones sólo conocen por la estatua que les rinde homenaje en la entrada del parque de la Alameda.
Pero bajo esa fama de locura que les precede hasta hoy, escondían un drama personal que no todos conocen, con la Guerra Civil como telón de fondo. Así lo recoge el documental Coralia e Maruxa, as irmás Fandiño, de Xosé Rivadulla Corcón, para cuya elaboración ha contado con testimonios de personas como Encarna Otero, Xosé Luis Bernal o Dionisio Pereira.
Nacieron en una familia obrera de 11 hermanos, tres de ellos destacados miembros de la CNT. El documental relata cómo tras el estallido de la Guerra Civil, asesinan a uno de ellos mientras que los otros dos consiguen huir. La pesadilla para las hermanas comenzó cuando los falangistas trataron de utilizar a la familia para averiguar su paradero. A horas intempestivas de la noche, llegaban a la casa de los Fandiño, registraban y desbarataban la vivienda, desnudaban en la vía pública a las hermanas para humillarlas y las subían al monte Pedroso de Santiago. "No está demostrado, pero hay gente que afirma que las llegaron a torturar e incluso a violar", explica Rivadulla.
Con poco más 20 años y sin haberse metido con nadie, la vida de Las Marías se convierte en un mal sueño que se prolongará desde el inicio de la guerra hasta mediados de los años 40. Rivadulla señala que esos malos tratos continuados fueron la causa de la locura que ambas sufrieron, porque "antes no eran así". Finalmente los hermanos huidos fueron arrestados y cesó la presión sobre las Fandiño.
Aun así, su situación económica era muy precaria. Las hermanas dejaron de trabajar como costureras, oficio que venían desempeñando junto a su madre, porque los clientes dejaron de llevarles ropa "por ser una familia anarquista, por miedo a significarse". Vivían en parte gracias a la caridad de los vecinos. No les ayudaban de forma directa, porque quienes las conocían sabían que no aceptarían una limosna, sino que les dejaban de forma anónima pequeñas cantidades de dinero en distintos comercios, en los que después ellas compraban.
La solidaridad de los vecinos se puso a prueba a principios de los 60, cuando un temporal tiró abajo el tejado de la casa de las Fandiño. Enseguida se organizó una gran colecta entre los vecinos de Santiago y se llegaron a juntar 250.000 pesetas. "Es espectacular", dice Rivadulla, "porque en la época eso es lo que costaba un piso".
Manifestaron su locura mostrándose rebeldes contra la sociedad", afirma el autor. Las Marías nunca pasaron desapercibidas, no sólo por su llamativa vestimenta y sus rostros maquillados con polvos de arroz, sino por su actitud. "Ellas piropeaban a los hombres algo que, por supuesto, no se le ocurría a ninguna otra mujer. Siempre manifestaban que todos los hombres se enamoraban de ellas y flirteaban con los estudiantes".



 En contra de lo que pueda parecer, eran muy diferentes: Coralia, la menor y más alta, era tímida y poco habladora, mientras que Maruxa, más pequeña aunque de más edad, era la que llevaba la voz cantante.
La opinión del autor del documental es que las hermanas desempeñaron, posiblemente sin saberlo, una papel fundamental en esa época de represión. "Mucha gente que se sentía ahogada por el régimen y que no se rebelaba por temor a represalias, veían en Las Marías ese grito de libertad". Cuando en 1980 falleció Maruxa, Coralia se fue a vivir con otra hermana a A Coruña, ciudad a la que nunca se adaptó. Murió tres años más tarde después de preguntar muchas veces cuál era el camino para volver a Santiago.” (La verdad de 'Las Marías'. El País, ed. Galicia, Galicia, 17/04/2008)

venres, 26 de abril de 2013

As dúas en punto


As dúas en punto 
Teresa Moure (18/07/2011) 

 As dúas en punto paran os reloxos e faise o silencio. A violencia fascista non debate, non matiza, non argumenta. O 18 de xullo de 1936 os fascistas levan os pantalóns ben cinxidos e gardan no peto un peite con que alisaren o cabelo. Compostela sería daquela tan fermosa como agora; quizais máis. Os obreiros están a aprender grandes palabras −"xustiza, camarada, xustiza", "patria e liberdade", "revolución". Se cadra o mundo que coñecemos comezaba entre nós naqueles anos, cando tantos mozos decidiron gardar no peto, en vez dun peite, un carné de afiliación a un sindicato, a un partido; non importa tanto onde se agrupaban como o feito mesmo de se agruparen. As ideas aínda non circulaban polos fíos coma hoxe; disque era difícil levalas dunha cabeza a outra e había que transportalas coa boca. Como a boca sempre andaba pedindo pan, a propaganda traballaba lentamente. As mulleres, como sempre, tiñan menos carnés: de elas non se esperaba que lesen Lenin nin Kropotkin. Elas seguían cun pé ben instalado no mundo de toda a vida, −que remedio!−: 
elas, as encargadas da intendencia. 

 Talvez xullo, talvez 1936, os fascistas chegan a unha casa humilde de Santiago e pasean un dos fillos mais outros dous irmáns escápanlles nos fociños. Que se pode facer para apreixalos? Se cadra espir na praza pública as irmás; aí as tedes: eis Coralia, eis Maruxa. Non teñen carné, nin estudaron anarquismo. Non son parvas mais non teñen doado acceder ás ideas; precísanse mil bocas a transportaren palabras revolucionarias para que unha desas ideas se achegue a elas. Igual se nacesen na casa dun falanxista mesmo ían ao rosario e paseaban polos soportais da Rúa Nova acompañadas dun deses militares dos calzóns axustados. Porén elas naceron pobres, son dúas costureiras marcadas por tres irmáns con inquedanzas revolucionarias e, como cómpre na lóxica das guerras, deben pagar por eles. 

 As dúas pararon os reloxos; ás dúas da mañá esta vez, cando as Fandiño reciben as visitas dos homes do pantalón cinxido. Por que non insultalas? Por que non pegarlles? "Cala, puta!" Por que non arrepialas contando con detalle o que lles poden facer? Por que non subir ao Pedroso e vexalas, tirarlles a roupa, facer que reciban no propio corpo esa carne tersa que é o distintivo do réxime? 

 As dúas en punto paran os reloxos mais, despois dun silencio estremecido, o tempo volve correr. Maruxa e Coralia pasean do brazo. Cada día percorren as rúas de pedra apenas por faceren algo e non estar quietas porque elas viven unha vida prestada e sen futuro, sen proxectos, sen ilusións. Con roupas regaladas, e de mil cores, con esas maquillaxes atoladas de estrelas de cine, Coralia e Maruxa soben e baixan as rúas a procuraren un home. Cando o atopan, bérranlle piropos atrevidos, obscenidades, e máis unha vez teñen que escoitar −"Cala, trosma!", "Cala, puta!"− mais elas escachan a rir nunha gargallada salvaxe. Rin dos pantalóns cinxidos e dos peites, rin da inseguranza e do medo dos fillos de fascistas. Compostela, a vila recatada da catedral, segue a ser esa cidade tan provinciana como antes, quizais máis. E a xente escandalízase de que dúas vellas ousen pensar en corpos garridos. Son as dúas en punto. Cando os reloxos pararon, Coralia e Maruxa aprenderon o que saben todos os derrotados: que unha vez que che quitan a dignidade, xa nada máis poden facerche. Por iso, as dúas en punto é a hora da rebeldía. Son as dúas en punto.